Hallo iedereen,
Valt het jullie op dat kerstmis zeer druk was en dus van veel kerst gerelateerde blogposts naar geen blogposts gingen. En ik ga jullie moeten teleur stellen ik kan op het moment tot eind januari geen nieuwe blog posts beloven. Maar wanneer de examens achter de rug zijn pik ik de draad nog maar eens op met mijn blog. Heb het al meer laten vallen, maar ik ben zeer onzeker wanneer het op schrijven aan komt. Ik heb dyslexie en heb totaal geen feeling met zinsbouw, structuur en punctuatie. Vandaar ik dan ook heb besloten om in de eerste plaats een video blog te starten op youtube maar een video blog zonder blog is vaak een nadeel. Hier kan ik bijvoorbeeld duidelijke foto's kan laten zien swatches en meer info geven of dieper op iets ingaan wat ik in de toekomst ook plan te doen. Maar aangezien kort door de bocht weg gezet een betere prater ben dan schrijver krijgt mijn blog niet even veel liefde als mijn youtube kanaal.
Wat heeft de tittel nu met al dat gebrabbel te maken? Wel niets, pas vanaf hier geldt de tittel.
Ik heb gekozen om dit eerder op mijn blog 'uit de doeken' te doen dan op mijn youtube kanaal. Wat houdt me tegen om dit als eerst op youtube te publiceren? Ik denk omdat ik (door zelf vaak naar youtubers te kijken) heb opgemerkt dat wanneer Zoe Sugg aka Zoella naar buiten kwam met haar anxiety verhaal er ineens een heleboel youtubers met het zelfde als zoe blijken te hebben. Of ze dit wellicht hebben en dit vast gesteld is of niet en als een 'hype' wordt gebruikt spreek ik me niet over uit maar vele anderen doen dit wel. Waardoor ik het gevoel heb dat men gaat denken als ik dit in een video aanhaal dat ik dit doe omdat veel (amerikaanse, britse) youtubers met dit probleem hebben te kampen. Waarom maak ik deze blopost nu? Wel ik kamp ondertussen al een aantal jaren (bewust) met het probleem van angsten en paniek aanvallen en had alles toch redelijk tot behoorlijk goed onder controle. Dan kwam de eerste blok periode er aan (eerste jaar universiteit) in het begin ging alles nog wel goed maar ondanks ik aan mijn boeken bleef zitten en bleef studeren ging er precies niets in of ik absorbeerde het niet. Mijn bomma lag toen ook in het ziekenhuis en we wisten niet wat er aan de hand was alleen dat ze zich niet goed voelde, ziek bleef voelen en aangezien ze een ex nier patiënt is onderzoeken ze je tot ze vinden wat het is om zeker te zijn. Ik heb een heel close band met mijn bomma en onbewust heeft dit een aandeel gehad bij het studeren zo slecht ging. Uiteindelijk was het niets erg en mocht ze 24 december naar huis komen. Na kerstmis ging het studeren beter dus het vak dat ik toen op de planning had staan is er in gegaan. Maar het eerste examen statistiek lukt jammer genoeg niet goed ondanks ik het begrijp wanneer ik het lees maar blijkbaar het inzicht niet heb om zelf tot een oplossing te komen. Kortweg ik voel me de laatste dagen echt slecht omdat ik zo veel stres heb en angst om mijn eerste examens aan de universiteit slecht te doen terwijl ik de opleiding zo graag doe en normaal iemand ben die super goed kan studeren en dit ook graag doet. Het feit dat mijn leerstof er niet inging en ik niet wist hoe dit op te lossen, heeft mijn stres en angsten erg aangewakkerd en dat is de reden waarom ik er over wil praten. Wat moeten wij verstaan onder paniekaanvallen? Heel veel mensen ervaren dit op andere manieren en in andere situaties. Ik ben gevoelig aan de combinatie van ergens binnen met veel mensen en remoer dat is een situatie waarin ik paniek aanvallen zal ondervinden (niet altijd). Openbaar vervoer heeft ook lang een probleem geweest voor mij dit is nu echt al zo veel beter en is het laatste half jaar niet aanwezig geweest. Om een voorbeeld te geven in hoe een rare omstandigheden zich dit kan voordoen, Forever 21 Antwerpen. Al twee of drie keer buiten moeten gaan door een opkomende paniek aanval waarvan één keer echt helemaal doorgebroken op dat moment was er bijna niemand in de winkel. Waarom dit gebeurde op dat moment? Nog steeds geen idee. Dus laat ik jullie vertellen wat ik ervaar wanneer ik een paniek aanval heb. Ik voel me benauwd, krijg het warm, begin te zweten vaak voelt dit eerder koud aan en ik kan ook het gevoel krijgen dat ik ga flauwvallen. Deze symptomen zijn zo goed als altijd aanwezig ook wanneer het niet doorbreekt. Wanneer het doorbreekt moet ik gaan zitten of dat gevoel heb ik toch steeds dat ik niet kan blijven staan. Het gaat grieperig voelen aangezien het vaak gepaard gaat met hevige krampen in de buik en zo wat alles wat je bij de griep kan voorstellen maar dit gaat dan over in minuten of een uur, wanneer de griep langer aanhoud dan één dag. Hyperventileren kan er ook aan te pas komen als kind hyperventileerde ik al redelijk makkelijk (wanneer ik me natuurlijk niet bewust was van al dit) maar dit is nu zelden aanwezig in deze situaties omdat ik bewust mijn ademhaling controleer van de moment ik me slecht begin te voelen. Ik voel me dus echt slecht en me neerzetten op een rustige en stille plek is best wel cruciaal zo dat ik me niet nog drukker moet maken over 'zouden mensen zien dat er iets mis is met mij.' gedachten. Wat doe ik er aan of hoe gaat dit over? Wat het beste werkt voor mij is het gaan zitten en afzonderen, indien je iemand bij je hebt die persoon met me mee laten gaan aangezien die meestal er van afweet en dit alleen maar extra steun betekend. Het controleren van mijn ademhaling is belangrijk om me rustig te houden, ik probeer te concentreren op het ademen en niet de pijn. Ik probeer ook mentaal tegen de pijn te vechten vaak gaat dit dan even over en komt het nog wel een aantal keer terug en uiteindelijk zal het verdwijnen. Meer dan mijn gedachten te verzetten en er tegen 'te vechten' doe ik eigenlijk niet. Wat nu met de angsten? Ik heb angsten sinds dat ik zeer jong was eerst en vooral onweer door dat ik als twee jarige een luid geluid hoorden in de late avond. Waarop ik mijn papa heb geroepen (mijn mama was op een vergadering) die mij gewoon negeerde waarop ik uit mijn box ben geklommen en aan het kinder poortje heb staan roepen tot hij kwam open doen. En sinds dien heb ik altijd een angst voor onweer gehad. Niet veel later heeft mijn papa mij en mijn mama op een hartverscheurende manier achtergelaten waardoor ik als kind te kampen kreeg met verlatingsangst. In het algemeen blijk ik gevoelig te zijn aan luid en plots geluid maar ook beeld en licht waaronder onweer en bliksem, vuurwerk, een jump-scare horror film ik verschiet veel harder dan de 'gemiddelde' mens. Mijn angsten voor onweer zijn afgenomen met ouder te worden maar nooit verdwenen en aangewakkerd door aanwezig te zijn op die ene 'famous' Pukkelpop met die zware storm. Nu ben ik in het algemeen angstig wanneer het weer erg onrustig en stormachtig is zware rukwinden, hagel en natuurlijk onweer zorgen voor onrustigheid. Verlatingsangst had ik dus vooral last van als kind maar als je ouder wordt weet je wel dat je familie je nooit gaat verlaten en dus als tiener merkte ik dit alleen nog in vriendschappen en dit was ook de reden waarom ik nooit geen boyfriend had. Ik wou niet met een jongen samen zijn voor even die mij dan ging laten vallen voor iemand anders. Nu met het nog ouder worden en de juiste partner gevonden te hebben is dit geen probleem meer op het moment. Ik ben ook altijd bang geweest in het donker en ben nog steeds een held op sokken in het donker maar dit valt allemaal te relativeren naargelang je ouder wordt samen met nog een aantal angsten die ik had als kind. Wat gebeurt er als je geconfronteerd wordt met een angst zo als het geluid van onweer en vuurwerk? Wanneer het echt luid is en dus dichtbij (vuurwerk heb ik dit alleen buiten & dichtbij) wordt ik onrustig begin ik te denken over alle worst case scenario's die zouden kunnen gebeuren en dan is het hyperventileren dus wel aanwezig en natuurlijk de traantjes. Meer dan dit gebeurt en niet, maar heb het moeilijker om dit onder controle te krijgen dan mijn paniek aanvallen. Ik probeer mijn ademhaling terug rustiger te krijgen en afleiding te zoeken dit lukt met momenten goed en krijg het onder controle maar kan ook gebeuren dat ik terug naar binnen moet in het geval van vuurwerk of met onweer het pas beter gaat wanneer het verder weg is.
Ik ben begeleid door een psychologe en psychiater en zou dit eigenlijk terug moeten opstarten. Ik ben de persoon dat wanneer het goed gaat ik denk dat ik wel zonder begeleiding kan maar meestal is de truc om toch nog één keer in de maand te blijven gaan. Om het gene dat ik nu heb te vermijden na een hele tijd alles goed te gaan ineens in een 'slechte' periode te komen. Ik heb begeleiding gehad van een psychiater omdat ik ook medicatie neem die ze al lang willen afbouwen maar elke keer wanneer dit aan de orde is moet er een stres volle periode of tegenslag mijn pad versperren. De medicatie die ik neem is geen antidepressiva of een verslavende pil. Waarom moet het dan afgebouwd worden, omdat wanneer je er gewoon mee zou stoppen dit wel problemen kan teweeg brengen o.a. buikpijn, down voelen ect. Wat de medicatie juist doet of zou doen is kalmeren waardoor ik minder snel druk maak en dus zo paniekaanvallen minder snel zullen voorkomen. Zelf ben ik erg lang door alleen therapie geholpen geweest maar door de vele omstandigheden die zich toen in mijn leven afspeelden die de paniekaanvallen en angsten heeft doen versterken zo danig dat ze ondersteuning van medicatie hebben aangeraden. Medicatie is zoals jullie zien zeker en vast niet de eerste stap maar eerder voor wanneer de angsten je leven te neig beginnen te beïnvloeden. Medicatie zonder therapie is nooit effectief dus indien je zelf met een mentaal problemen kampt eerst therapie (niet naar dokter) indien je extra ondersteuning nodig hebt zullen ze je wel begeleiden naar medicatie.
Moesten er nog vragen zijn mag je mij die altijd op één of andere manier toesturen, ik zal mijn best doen deze te beantwoorden. Het is niet erg om te kampen met een mentaal probleem (zoals angst stoornissen) geloof het of niet maar de meerderheid van de mensheid heeft wel eens te kampen met een mentaal probleem vaak zonder het zelf te beseffen. Praat erover of zoek hulp indien nodig dit zal meer opleveren dan het te verbergen.
